Günümüzde savaşın geçtiği bütün cepheler, hatta neredeyse yarımadanın tamamı ‘’Milli Park’’ olarak ziyaretçilere açık durumda. Bu sergileme şekli kimi zaman anıt inşa edip kaderine terk etmek, kimi zaman anıt inşa edip anıtı ve tarihi önemini göz ardı edecek şekilde etrafına ticarethaneler konuşlandırmak olarak karşımıza çıkıyor.
Geçen tatilimde İstanbula gittiğimde rasladım onlara yine. İçlerinden birini fotoğraflama fırsatı buldum ya da denk geldi diyelim. İstiklal Caddesinde enstrümanını kapıp gelip yerini alıp müziğini yapmaya başlayan birçok müzisyenden sadece bir tanesi bu amca tabi.
Elektrik faturasını yatırmaya UEDAŞ müdürlüğüne gittim. Kapıdaki güvenlik “Öğle arasına girdiler. İçeride kimse yok, 13:30da açılıcak.” dedi. Saate baktım 12:21. Güler misin, ağlar mısın, oturup bekler misin?
Kısa bir zaman önce içki üretilen fabrika bilmediğim, öğrenemediğim bir sebepten dolayı boşaltılıp, kaderine terk edilmiş. Ama fabrika terd edilince fabrikadaki hayat bitmemiş. İçeri girdiğimizde her köşede her yan da bir is kalıntısı, bir karartı, yanmış malzemeler görüyoruz. Duvarların genelinde hafif hasar var.
